Darek

Opublikowano wtorek, 28 maja 2024

25dn.

ENFJ

Koziorożec

Pamiętam to miasto ze snów... Silent Hill...

Trudno powiedzieć jak wiele omawiany tytuł wniósł do branży. W dniu w którym się ukazał, gatunek horrorów w grach został zdefiniowany na nowo. Nic już w tej materii nie było takie samo... Z przyjacielem jesteśmy wielkimi fanami całej serii i co jakiś czas lubimy zorganizować wieczór grania w daną odsłonę. Po ograniu dwójki I trójki postanowiliśmy wrócić do jedynki. Na początek przywitało nas przepiękne intro, któremu do dziś nie można odmówić "uroku", oraz piętyzmu z jakim zostało zrealizowane i wyrenderowane. Zaś w samej grze surowość grafiki ani odrobinę nie psuje odbioru. Wręcz przeciwnie! Można powiedzieć, że wizualnie gra nadal się broni, a patrząc na nią poprzez możliwości systemu, to trudno wyjść spod wrażenia jak wiele Konami osiągnęło na pierwszej maszynce od Sony. Imponuje rozmiar miasta i fakt, że nie widujemy ekranów doładowania. Każdy z nas wie, że kultowa mgła wynikała właśnie z powodów ograniczeń pierwszego PlayStation, ale nadal jest to wzorowy przykład tego jak z braków sprzętu developer zrobił zaletę. W oczy razi jedynie nieco drewniana animacja biegu, ale nawet i tutaj znajdziemy smaczki. Przykładowo po dłuższej przebieżce widzimy bohatera z trudem łapiącego powietrze. Czy choćby taka animacja spadania ze schodów, gdy postanowimy skrócić sobie drogę. Takie drobne drobiazgi, a cieszą. Czymś co absolutnie nie poddało się zębowi upływającego czasu jest ścieżka dźwiękowa skomponowana przez Akirę Yamaokę. Tutaj dalej mówimy o arcydziele. Atmosferyczna, niepokojącą, miejscami dołmująca. Wwiercająca się pod czaszkę i trepanująca nasz biedny, zbłąkany umysł. Zgadza się tutaj każdy dźwięk i odgłos, każda nuta jest na swoim miejscu. Przywykniecie do utworów po których usłyszeniu wywracać będzie Wam wnętrzności, a na ciele pojawi się gęsia skórka. A jak się w Silent Hill gra? Jest to na swój sposób bardzo przyjemne. Przyjemne zakładając, że lubimy grać z sercem na dłoni, które jest w ciągłym stanie palpitacji. Jest się bowiem czego bać i te uczucie dostarcza satysfakcji jakiej oczekujemy od horrorów. Pozytywne wyzwanie stanowią również zagadki środowiskowe. Trzeba uruchomić szare komórki, a gra ani razu nie uraczy nas podpowiedziami. Więc jak się zatniemy, to na amen. Wtedy pozostają nam YouTube, czy też bardziej klasyczna solucja. Polecam to drugie dla lepszego wczucia się w atmosferę czasów w których gra się ukazała. Wyzwania zaś nie stanowią przeciwnicy, bo tutaj jak się wyczuje odpowiedni timing, to nawet raz nas nie drasną. Fakt, że robi się wtedy łatwo, ale czuć satysfakcję gdy nasz niedoszły oprawca zbiera cięgi. Fabularnie po prawdzie nie mamy styczności z arcydziełem jakie Konami dostarczyło w kontynuacji, ale jest to nadal bardzo dobrze przedstawiona i wciągająca historia. Powyżej tego co serwowane mamy w dzisiejszych grach. Ba! Jest to różnica kilku klas. A więc jaka jest odpowiedz na pytanie, które zawsze musi paść w przypadku gry retro? Mianowicie - czy warto nadal zagrać? Warto? Nawet trzeba! Ale ze względu na szalone ceny jakie oryginał osiąga na aukcjach (rzędu 700 zł wzwyż), wyjątkowo polecam emulator. W tym przypadku jak dobrze poszukamy, to nawet odnajdziemy nieźle przygotowaną wersję spolszczoną kinowo. Polecam każdemu miłośnikowi grozy. (edytowany)