کائنات

Books

books

رفته بودم کتاب فروشی برای خریدن یخبندانِ برنهارت، چشمم به کتابی افتاد با جلد سیاه، چشم تیز کردم دیدم نوشته شعر معاصر عرب! بیشتر چشم تیز کردم دیدم نوشته شفیعی کدکنی! برنهارت یادم رفت و شعر خریدم اومدم بیرون. 
چند صفحه خوندم و مقدمه تموم شد، دیدم تهش نوشته تهران ۱۳۴۶ 
برام سوال شد که مگر شفیعی کدکنی چند سالشه که سال ۱۳۴۶ داشته در مورد شعر معاصر عرب قلم می‌زده، دیدم آقا متولد ۱۳۱۸ هست. یعنی در ۲۸ سالگی‌ علمش رو در حدی می‌دونسته که بشینه در موردش کتاب بنویسه.
و بیست هشت سالگی یعنی الان من! اعصابم خورد شد و کتاب رو بستم. 
به خودم اومدم دیدم من که داشتم لذت کتاب رو می‌بردم، چی شد که یهو با اعصاب داغون کتاب رو بستم؟ دیدم یکی ازون گوشه میگه چون "مقایسه دزد شادی هست" بهراد جون، تئودور روزولت بود، باز بی دعوت اومده بود.

برای حفظ روحیه دیگران، کمتر فرهیخته باشید.

همینقدر آشفته

این Little one احیانا به اژدها  کوچولو اشاره نداشت 🤔
 البته فقط همین جا نبود و فقط هم ترجمه نبود اشتباه ویراستاری هم  بود نمیگیم که کتاب نمیخریم (متاسفانه یا خوشبختانه من عاشق نسخه چاپی کتاب ها هستم )ولی حداقل باید کیفیت داشته باشه 🥲🫠

ترجمه

... و پس از آن زن می‌گیرم، یک زن زیبای دهاتی می‌گیرم که فقط در فکر پول من باشد و از او بچه دار می‌شوم، بچه دار می‌شوم و فرزندم را بزرگ می‌کنم، بزرگ می‌کنم تا روزی که بتواند دشنه ای در دست بگیرد.
آنوقت آن دشنه خون‌آلود را به او می‌دهم و سر بر زانویش می‌گذارم و به همه‌چیز اعتراف می‌کنم. آیا چه خواهد کرد؟ آیا مرا خواهد کشت یا خواهد بخشید؟ نمی‌دانم، هیچ نمی‌دانم، و به او التماس می‌کنم، فریاد می‌زنم که 《این شیطان را در درون من به قتل برسان، این غبار مزاحم را، این تب و وسوسه لعنتی را، این دلهره تمام نشدنی را، این رنج و اضطراب سالیان را، این درخت گناه را در من بر خاک بیانداز و ریشه هایش را برای ابد بسوزان... مرا بکش! مرا بکش! 》

ملکوت از بهرام صادقی

وقتی یک مرد، بعد از پیدا کردن چیزی که در جستجوش بود، مثلا یک زن یا یک دوست، یا اون رو گم میکنه، یا میفهمه که اون چیز چیه. و با این حال جستجو نکردن و نخواستن بی‌فایدس، چون وقتی که دیگه دست از جستجو برمیداری، یافتن اغاز میشه و وقتی دست از خواستن برمیداری، اون وقت زندگی شروع میکنه به چپوندن ماهی یا سیب زمینی سرخ کرده در حلقومت تا وقتی که قی کنی و بعد خود قی میریزه توی حلقت تا دوباره و دوباره قی کنی و بعد خود قی‌ها قی میشن و اونقدر میشن و میشن تا عاقبت از طعمش خوشت بیاد ... وات یاد گرفت که بپذیرد که هیچ اتفاقی نیفتاده بود، که یک هیچ اتفاق افتاده بود، یاد گرفت که آن اتفاق را تاب بیاورد، و حتی، با خجلی و کمرویی، دوستش داشته باشد.

وات

کتاب

ممکن است کسی دلیل بیاورد که پوتین دکمه‌ای من در کمد است. کمد را هم گشته‌ام. و کمد، نه تنها پوتینم در آن نیست، بلکه خالی‌است ...
چیزی که در این ساعت موجب زوج شدن است بیشتر عطش شهوانی است. اما تعداد این‌ها نسبت به آدم‌های گوشه‌نشین که با فشار از میان ازدحام رد می‌شوند، راه رسیدن به مکان‌ها، تفریح و سرگرمی را مسدود می‌کنند، روی نرده‌ها خم می‌شوند، به دیوارهای خالی تکیه می‌دهند، بسیار ناچیز است. اما خیلی زود به جای مقرر می‌آیند، به خانه‌ی خود، یا خانه‌ی دیگری، یا بیرون از خانه، به اصطلاح به مکان عمومی، یا با توجه به احتمال بارندگی به آستانه‌ی دری پناه می‌برند. و اولین کسی که می‌رسد انتظارش به ندرت طولانی می‌شود. چون همه به سوی هم می‌شتابند. چون می‌دانند که برای گفتن تمام چیز‌هایی که بر دل و وجدان سنگینی می‌کند و برای انجام تمام کارهایی که باید با همدیگر انجام دهند، کارهایی که نمی‌شود تنهایی انجام داد، چه فرصت کوتاهی دارند ....
اما چیزی نگوییم و بازی باخته رو ادامه دهیم، برای سلامتی خوبه.... 
با ونگ ونگ به دنیا آمدن، اما در موقع مرگ حتی توانایی خرخر هم نداشتند...
باید خوشحال باشم، [زندگی] از آن‌چه که فکر میکردم هم کمتر خوشایند است

مالون میمیرد

و حس آنکه دست کم یک جهت وجود داشت که نمی‌توانستم در آن پیش روم بی‌آنکه اول خیس شوم و بعد غرق شوم موهبتی بود...
جایی چیزی تغییر کرده بود و من هم مجبور بودم تغییر کنم و جهان هم مجبور بود تغییر کند تا هیچ‌چیز تغییر نکند.

ملوی

جالبیش میدونی کجاست جماعت وقتی مثنوی میخونی حض میکنن و وقتی قرآن میخونی مشمئز میشن و تو توی شک فرو میری و میفهمی جماعت هیچ کدوم رو نخونده و فقط اونی رو که های لول تر نشونش میده رو دوست داره و ...

مثنوی

هنوز امیدوارم اما....
هنوز امیدوارم اما با بغض بی دلیل مبحوس در گلویم چه کنم.
کجا بترکانمش؟؟
هنوز کم نیاورده ام، ادامه میدهم اما با خستگی این جان چه کنم.
کجا میتوان لختی آسوده چشم بر هم گذاشت؟؟
من هنوز شکست نخورده ام میجنگم اما با این زخم های نشسته بر تن چه کنم.
چه مرحمی بر آن بِنَهم که التیام بخشد این حفره های عمیق روح را؟؟؟
همه شب بر این امیدم که صحرگاه که چشم از خواب گشودم دیگر خاری در چشم این روح و تن نیمه جان نباشد.
و همه روز بر این امیدم که چون شامگاه سر به بالین نهادم خنجر خیالات و افکار در گلوی این روح فرو نرود.
چون وقت آرمیدن میرسد بی تابم، و چون وقت تکاپو و تلاش میرسد بی حال.
مادرم از سرخیِ چشم و اشک های گَه و گاهم میپرسد.
چون در جوابش از حساسیت به فصل بهار نگویم چه کنم.؟
کودکی یتیم است روحم، با گریه ها و بهانه های شبانه اش چه کنم.؟
چون تشنه ای در صحرا در پی آرامش میدود این روح،
به من بگویید با سبزی سراب ها چه کنم.؟
کجاست یک دوست؟!کجاست یک آشنا؟!با این دل غربت زده در وطن چه کنم؟!
ای مردمان جانم به سر امد،کسی یاری کند مرا،
با بی وفایی احل زمین چه کنم؟!
قطره قطره باران میچکد از آسمان چشمانم،
با پخش شدن جوهر این نوشته های روی کاغذ چه کنم؟!
هر چیز که عیان داشتم با شما از محرم شمردن شما بود.
با بی توجهی شما به نوشته هایم چه کنم؟!

بخشی از نوشته هایم پارت چندم

حتی تاریک ترین شب هم تمام می شوند و خورشید طلوع می کند.

“بینوایان – ویکتور هوگو

آنسوی تاریکی

حالا خوب میدانم از چه چیزی متنفرم.
روی صندلی قدیمی و شکسته ام نشسته بودم.
موزیک گوش میدادم و در حال و هوای خودم بودم.
فریاد...بلند...گوش خراش....
نام مرا فریاد میزد.
سراسیمه به طرف سالن دویدم.
آن ژنرال پیر با چهره ای در هم کشیده به من نگاه میکرد.
قدمی به طرفش برداشتم.
 صدایی چندش آور از زیر پایم به گوش رسید.
به زمین نگاه کردم.
کف سالن قرمز شده بود.
خون تمام سالن را برداشته بود.
بدن بی جان آن مرد مست گوشه ای افتاده بود.
همین چند ساعت پیش اورا به اینجا اورده بودند.
مرد مست عصبانی،دائما فریاد میزد و فحش و ناسزا میگفت.
وقتی که دیگر صدای فریادش را نشنیدم فکر کردم شاید از شدت مستی بیهوش شده اما..
صدایش را بریده بودند.
زخم بزرگی روی پیشانی اش بود که همانند جوی آب خونریزی میکرد.
خورده شیشه همه جا را پر کرده بود.
مات و مبهوت مانده بودم.
ژنرال با لحنی بی روح گفت:
این تن لش را از اینجا جمع کن!!
کف سالن را هم تمیز کن
از یقه مرد مست گرفتم و او را از میان خون و خورده شیشه ها بیرون کشیدم و جسدش را به گوشه ای از حیاط رساندم.
اورکتم را در آوردم و روی صورتش انداختم؛دیگر تحمل نگاه های خیره اش را نداشتم،در تمام مدت که روی زمین میکشیدمش به چشمان من زل زده بود.
طی را برداشتم و مشغول تمیز کردن خونِ کف سالن شدم.
خون به سختی پاک میشود.
حدود پنجاه بار طی را شستم و زمین را پاک کردم.
اما هنوز هم رد خون همه جا باقی مانده بود.
میدانید حالا میفهمم حقیقت دارد.
این که می گویند رد خون پاک نمی شود را میگویم.
واقعا هم پاک نمی شود.
شیشه خورده ها را جارو کردم.
کارم که تمام شد به حیاط رفتم و سیگاری روشن کردم.
بوی عجیبی در هوا پراکنده شده بود.
بویی نفرت انگیز.
بوی خون...
حالم را بهم میزد.
حالا خوب میدانم از چه چیزی متنفرم.
این اولین باری بود که تنفر را با تمام وجودم حس میکردم.
من از بوی خون متنفرم.
سیگارم را که کشیدم به سالن برگشتم.
به ژنرال، گفتم حالا چی؟؟؟
گفت:چیز خاصی نیست.گفته ام بیایند و جسدش را ببرند
ناگهان نگاه ژنرال از آن حالت بی روح به نگاهی پر از تعجب و افسوس تغییر پیدا کرد و با ناراحتی به من گفت:
دیدی چه شد،فراموش کردم شامم را بخورم.
جسد بی جان یک انسان گوشه حیاط افتاده بود .
و تنها نگرانی ژنرال نخوردن شام بود.
همیشه همین است انسان ها به شکمشان خیلی بیشتر از جان دیگران اهمیت میدهند.
عصبی شدم .
بدون هیچ حرفی به اتاقک گوشه حیاط برگشتم.
برای شادی روح مردِ مست دعا کردم و تصمیم گرفتم که آن شب غذا نخورم...

بخشی از نوشته های خودم

به نظر شما این که نوشته های خودمو به اشتراک بذارم جالبه؟؟

و گاهی فکر میکنم تنهایی تا مغزِ استخوان ما ریشه کرده گویی این سایه سنگین قصد رهایی مارا ندارد،انگار در خلقتمان تفاوتی وجود دارد به ما عضوی عطا شد که خود طالب آن نبودیم انگار بعضی از ما تنها بدنیا آمده ایم درست مثل این وطن همواره شلوغ،پر ازدحام و تنها.
اندوه،خستگی،درک فراوان،درک نشدن،همراه بودن و تنها بودن، احساسیست که ما همواره به دوش میکشیم.
و ما آنهایی بودیم که در جوانی افکاری را در سر پروراندیم که دلیران و پهلوانان از سنگینی بارش جانشان پر از ترس میشد .
ما به فداکاری،مهربانی،سادگی و وفاداری فکر کردیم .
شاید همین باعث تنهایی بی پایان ما شد.

قسمت کوچکی از نوشته هایم.

چند بیت نظری

لذتی بالاتر از این نیست که کسی را بیابی
که جهان را مثل تو ببیند
اینگونه میفهمیم که دیوانه نبوده ایم!

کریستین بوبن میگه:

هم‌بازی

کتابخونه ای که مد نظرمه🥲🤌

میخاممم

اگر  این توانایی رو داشتی که در هیچ چیز شکست نخوری اولین کاری میکردی چی بود؟

اگر به تو نگویم «دوستت دارم»
مثل برگ درختی بر زمین می‌افتی.
اگر به من نگویی «مراقب خودت باش»
دیگر زمین را بیل نمی‌زنم.
اگر نگویم «چقدر زیبایی»
دیگر سرمه نمی‌کشی بر چشمانت.
اگر عصرگاهان لباس را از تنم نگیری
و با آن لبخند جاودانه‌ات نگویی «خوش‌آمدی»
من دیگر مسیر آب را عوض می‌کنم
گوشه‌ای می‌نشینم
و می‌گذارم ملخ‌ها تمام مزرعه را بخورند..

کتاب جالبیه😐😂😂😂

انگار سیگار منم؛ اینجوری که دارم از دست این آدما دود میشم..!

🖤🖤🖤

🖤

من دارم زندگی خود را دوباره بیافرینید اثر جفری یانگ و جنت کلوسکو رو می‌خونم. البته از روی نسخه انگلیسی.

Reinventing Your Life
Book by Janet S. Klosko and Jeffrey Young

کتابی که مشغول خوندنش هستی چیه؟

آدم‌هایی هستند که می‌توانند در عرض یک لحظه ناپدید شوند و هرگز برنگردند.

“ساموئل بکت”

قلم سفید

فردا که دیر شد، دیگر تقصیر زمان نیست
تقصیر توست!

“آیکوت ازجان”

کتاب خمیازه ای در پاییز

پانصد قلب نیاز دارم

کتاب نخوان کجان

سرگذشت تنهایی

منو قلبی کنید خب

بدترین حسی که یه آدم میتونه تجربه کنه اینه که بالاخره آدم درست زندگیتو پیدا کنی ولی حالا خودت آدم اشتباه رابطه باشی.

سوی دیگر شادکامی با عنوان اصلی

: "The other side of happiness : embracing a more fearless approach to living"

معرفی کتاب

دقیقا نقطه مقابل اصغر فرهادی‌ایم!
اصغر فرهادی پایان هاش بازه؛
ما توی یه بازه‌ایم که پایانی نداره!
‌‌
‌🖤🖤🖤

مى خواهم گنجى از كلمه ها را به تو
تقديم كنم!
كه به هيچ زنى پيش از تو،
هديه نشده بود
و به هيچ زنى بعد از تو نيز،
هديه نمى شود!!!
اى زنى كه
پيش از او نبوده!
و پس از او،
نخواهد بود…!!!


#نــــزار_الــقــبــانــــي

Books انجمن

برای حفظ روحیه دیگران، کمتر فرهیخته باشید.

همینقدر آشفته

ترجمه

ملکوت از بهرام صادقی

وات

کتاب